Een roze droom

Het startpunt van hun expeditie was de stad Verbania aan de westkant van het Lago Maggiore, op 193 meter boven zeeniveau. Van daaruit baanden Jacqueline, Laila en Loui zich een weg over verlaten, oude paden door het vrijwel onont­gonnen Nationaal park Val Grande, en kregen ze alvast een voor­proefje van het gehoopte avontuur in het hoog­ge­bergte. Al met al leefden ze 1,5 week volledig zelf­voor­zienend in expe­di­tiestijl in een tent, met in hun bagage eten, uitrusting, foto­ap­pa­ratuur en natuurlijk proviand voor hond Loui. Door onweersbuien kwam de tocht in Macugnaga abrupt tot een einde. Een korte pauze veranderde al snel in drie weken voort­durend slecht weer, waardoor de beklimming van het hoog­ge­bergte niet mogelijk was en de expeditie nood­ge­dwongen werd afge­broken.

Jacqueline, Laila en Loui keerden op 24 augustus 2019 terug naar Duitsland met in totaal slechts 70 km achter de rug, maar wel bijna 5000 hoog­te­meters.

Omdat een beklimming vanuit Macugnaga in verband met corona niet mogelijk was, konden ze hun route van 2019 niet een-op-een voort­zetten. In plaats daarvan vertrokken ze op 12 juli vanuit Alagna richting het hoog­ge­bergte. Op een hoogte van ongeveer 2500 meter leefden ze de eerste dagen zelf­voor­zienend in een tent. Ze gebruikten die tijd om te accli­ma­tiseren voordat ze de Rifugio Capanna Giovanni Gnifetti (3647 hm) in het Aostadal bereikten. Daar troffen ze de lokale berg­gidsen Andrea Pierettori en Nicola Degasparis, die het gezelschap zouden completeren.

Met z’n vijven klommen ze via de Leie-gletsjer naar de hoogste hut van Europa, de Marg­heritahut. Deze spec­ta­culair gelegen schuilhut op de top van de Signalkuppe (4554 m) is het startpunt van talloze tochten op grote hoogte in de Walliser Alpen, waaronder de Dufour­spitze, met 4634 meter de hoogste top van Zwit­serland.

Meteen al de volgende dag zou deze imposante berg het doel van Andrea, Nicola en Jacqueline worden. De twee berg­gidsen beves­tigden daarom meteen vaste touwen, om de beklimming en de afdaling voor het touwteam te verge­mak­ke­lijken.

De kansen om de top te bereiken waren fiftyfifty, want er was al voor de vroege middag dichte mist aange­kondigd. Dat zou betekenen dat ze zouden moeten omkeren. Inderdaad trok na ongeveer driekwart van de tocht de gevreesde mist binnen en moesten ze afbreken. Ze hadden immers nog een lange terugweg voor de boeg, waarbij de vaste touwen moesten worden ontmanteld.

Een beetje weemoedig moesten ze de Dufour­spitze achter zich laten, maar ze gebruikten de volgende dagen voor de beklimming van in totaal vijf vier­dui­zenders. Jacqueline kan nu eindelijk een vinkje achter haar lang­ge­koesterde project zetten: Monte Rosa is geen roze droom meer.

Jacqueline Fritz (35) is een Duitse berg­sporter en klimmer die na een balle­tongeval en meerdere mislukte operaties op 24-jarige leeftijd haar rech­terbeen verloor. De bergen en de sport gaven haar de brood­nodige moed om het leven onder ogen te zien en zijn nu het middelpunt van haar leven geworden. De sporter van het LOWA ACTIVE Team vestigde zich binnen enkele jaren als erkend sporter. Tegen­woordig klimt ze in het Duitse nationale parateam, waarmee ze in de zomer van 2019 brons won voor Duitsland.