
“De Patagonische zomer begroette ons met warme temperaturen en zon in plaats van de verwachte wind en regen.”
— Arthur | LOWA Servicemanager
Arthur | LOWA Servicemanager
Argentinië Patagonië – een mekka voor klimmers en wandelaars. Welk reisboek je ook bekijkt, de regio Zuid-Amerika staat zeker op de “to-dolijst”. Dat is ook het geval bij Arthur Kudelka, hoofd van de serviceafdeling van LOWA en contactpersoon voor het LOWA PRO-team. Hij kwam terug met talloze foto’s en een spannend reisverslag.
Arthur Kudelka
Het idee voor de reis spookte al lang rond in ons hoofd: een keer naar het einde van de wereld reizen, naar Patagonië, en daar rondtrekken met een rugzak en een tent – zonder groot plan, zonder reserveringen, gewoon kijken wat er gebeurt. Maar wanneer? We wilden het niet blijven uitstellen, dus besloten we om het gewoon maar te doen. Op 13 januari 2017 hadden we twee volgepakte rugzakken van 15 kg en reisden we in 36 uur via Madrid en Buenos Aires naar El Calafate.
“De Patagonische zomer begroette ons met warme temperaturen en zon in plaats van de verwachte wind en regen.”
— Arthur | LOWA Servicemanager
We gingen vol euforie op weg. Na een kort bezoek aan de beroemde en nog steeds groeiende Perito Morenogletsjer, reisden we verder naar El Chaltén. Dit kleine dorpje in het zuiden van Argentinië is het mekka van het Patagonische bergbeklimmen. Al in de jaren 50 begonnen hier vandaan de eerste expedities om de grote bergtoppen Fitz Roy en Cerro Torre voor het eerst te bedwingen. Ook wij kozen voor de volgende dagen deze plek als uitgangspunt voor een paar korte wandelingen en voor de Huemul-tocht naar het inlandijs van zuidelijk Patagonië. Tijdens een korte omweg naar het uitzichtpunt van de Cerro Torre kregen we al een vermoeden van wat de volgende dagen zouden brengen: indrukwekkende en wilde natuur.
Twee dagen later begonnen we, na een grondige controle van onze uitrusting door de rangers, aan de Huemul-tocht. Het pad begon direct bij het rangerstation. Het liep door lichte beukenbossen, moerassige weiden en uiteindelijk naar het grote dal van de Rio Túnel. Daar stelden stormachtige rukwinden ons evenwichtsgevoel op de proe. Na in totaal zes uur bereikten we het eerste kamp. We zetten onze tent op in een klein maar beschut stukje bos.
“Een beeld dat je je hele leven niet meer vergeet.”
— Arthur | LOWA Servicemanager
De route naar kamp nummer twee begon met een 'tyrolean traverse’ – een over een kleine kloof gespannen stalen kabel waar we met klimgordel en rugzak overheen moesten. Voor ons als klimmers is dat eigenlijk geen grote uitdaging. Maar met 15 kg bagage op je rug is het toch vermoeiender dan je denkt. Onze weg leidde verder over keien langs de Túnelgletsjer in de richting van Paso del Viento. Daar werd oriënteren steeds moeilijker en ging het steeds harder regenen. Toch vonden we de weg naar de pas, waar we overheen gingen.
Eenmaal boven werd ons de adem benomen: vanaf de Paso del Viento, bijna zonder wind en regen, keken we recht in de eindeloze uitgestrektheid van het Patagonische inlandijs – de op twee na grootste ijsvlakte ter wereld. Een beeld dat je je hele leven niet meer vergeet. Na een uitgebreide fotosessie gingen we op weg naar het kamp.
Twee dagen later gingen we met de zon in onze rug verder met de derde etappe. Die liep helemaal langs inlandijs in de richting van de Huemulpas. Links van ons de bergen, rechts van ons de eindeloze ijsmassa’s. Het pad kronkelde bijna onopvallend door de indrukwekkende natuur. Na in totaal vier uur stonden we op de Paso Huemul en zagen we opeens een heel ander landschap voor ons – rotsen, ijs en een snijdende wind maakten plaats voor groen en zomer. Al van bovenaf konden we de baai van de Viedmagletsjer zien, waar het derde kamp van onze tocht zich bevond. We hadden onze tent boven de lagune opgezet en wandelden 's avonds naar beneden, naar de baai.
“De laatste dag van onze Huemul-tocht begon in absolute duisternis. We wilden een van de omliggende heuvels beklimmen en van daaruit de zonsopgang op de gletsjer fotograferen. De ochtendzon beloonde ons voor de beklimming: ze veranderde het landschap in een puur kleurenspel van rood graniet en blauw ijs.”
— Arthur | LOWA Servicemanager
Alleen de ontspanner van de camera was te horen – een gevoel van absolute stilte. De laatste etappe van de tocht was weer wat vlakker en leidde ons langs het Lago Viedma naar de bewoonde wereld. De haven aan het einde van het meer kwam steeds dichterbij en we zagen de eerste auto’s. Na in totaal vijf dagen en 57 km bereikten we onze bestemming. De bus die ons moest terugbrengen naar El Chaltén kwam ook al snel. Daar aangekomen meldden we ons gezond en wel weer bij het rangerkantoor.