De Zugspitze via het Höllental
LOWA-partner Ralf Stute via de Höllentalroute op de hoogste berg van Duitsland
Duitsland De tocht via de Höllentaler Klettersteig [via-ferrata.de] is zo’n beetje de “klassieke” weg naar de Zugspitze en heeft met een diepe kloof, een gletsjer en een lange klettersteig bijzonder veel interessante facetten. Ralf Stute, oprichter van 's werelds grootste klettersteigportal www.via-ferrata.de [via-ferrata.de], heeft in augustus 2020 de hoogste berg van Duitsland via de Höllentalroute aangepakt, ter gelegenheid van de eerste beklimming van de Zugspitze, die dit jaar 200 jaar geleden was.

200 jaar geleden was de eerste beklimming van de Zugspitze
De Zugspitze via het Höllental
We begonnen om 5 uur in het donker op de parkeerplaats P1 in Hammersbach. Er was een warme dag voorspeld en de 2200 hoogtemeters merk je op het laatst tijdens de beklimming van de top duidelijk. Daarom is het in de zomer, voor wie de tocht gaat doen zonder overnachting in de Höllentalangerhütte, raadzaam om vroeg te beginnen om genoeg buffer te hebben voor de laatste kabelbaan.
Bij de eerste zonnestralen bereiken we al de ingang van de Höllentalklamm. Het tourniquet is daar ook buiten de normale openingstijden open en we komen daar in een “andere wereld” terecht. De Höllentalklamm is diep ingesneden tussen Alpspitze en Waxenstein. Van links en rechts komen er steeds weer watervallen langs de wanden van de kloof omlaag en het geruis overal is bijna oorverdovend. Op houten loopbruggen, over bruggen en door verschillende tunnels die in de rotsen zijn uitgehouwen, winnen we steeds meer hoogte in de kloof. Na het verlaten van de kloof is het nog maar een half uurtje voordat je de Höllentalerhütte bereikt. Bij de Höllentalangerhütte gaan we eerste en broodje eten en bekijken we het verdere verloop van de route. Aan het einde van het dal kunnen we al de steile trap zien, die fotogeniek wordt overwonnen door middel van de bekende passages “Leiter” (ladder) en ”Brett” (plank).
-
Tussenstop bij de Höllentalangerhütte
Na de verfrissing is het nu ongeveer 1 uur tot het einde van het dal en het begin van de ladderpassage. Hier trekken we onze klettersteiguitrusting aan en sluiten we ons aan bij de rij die zich al bij de ingang heeft gevormd. Geen probleem voor ons, want we gebruiken de file voor foto’s en video-opnames. In ganzenpas gaan we nu rustig via deze verzekerde plekken tot aan de grindachtige uitlopers van de Höllentalferner. Over het grote grindveld gaan we nu moeizaam en bezweet naar de achtergebleven sneeuw- en gletsjerresten van de Höllentalferner.
We hebben deze dag geluk en de sneeuwbedekking is extreem nat en je zakt tot aan je enkels in de sneeuw. Dat betekent dat onze stijgijzers, die we bij ons hebben voor het geval dat, in de rugzak blijven en we het pad zigzaggend volgen tot aan de beruchte rand, die overwonnen moet worden om de laatste (en lange) topklim te kunnen beginnen. Ook hier is al een flinke file ontstaan en moeten we ruim 20 minuten wachten tot we over een relatief smalle sneeuwbrug op de rotsen en naar de staalkabel kunnen klimmen. Vanaf hier zijn er nog 600 meter hoogteverschil te overbruggen tot aan de top van de Zugspitze.
De laatste klettersteig
De laatste klettersteig is niet erg moeilijk (maximaal B/C) maar wel erg lang en je kunt hier al de hoogte voelen. Langzaam en altijd de karavaan volgend, klimmen we meter voor meter naar de top van de Zugspitze tot we kort voor de Irmerscharte aan de rechterkant het eerste uitzicht op de Eibsee [via-ferrata.de] opvangen. Nu is het bijna volbracht en vanaf de Irmerscharte is het nog iets minder dan 30 minuten tot aan het topkruis, dat nu al duidelijk te zien is. Dat motiveert en we na 9 uur klimmen (incl. pauzes) staan we uiteindelijk om 14.00 uur op de top van de hoogste berg van Duitsland.
Conclusie: een geweldige tocht die je ooit gedaan moet hebben! Je moet de 2200 hoogtemeters en de situatie bij de gletsjer en de rand niet onderschatten!
-
Ralf Stute
-
200 jaar geleden was de eerste beklimming van de Zugspitze