“Ik geef de berg de kans om me eraf te gooien.”
— Simon Gietl | LOWA PRO Team
Zonnige groeten uit Pakistan
Pakistan Net nieuw in het LOWA PRO-team en toch al op weg naar een expeditie. Simon Gietl uit Zuid-Tirol keert met de Latok-groep terug naar de Choktoigletsjer.
Wachten tot het weer verandert
In 2018 was hij er al met Thomas Huber, Rainer Treppte en Yannick Boissenot geweest, om de tot dan toe nog niet eerder beklommen noordwand van de 7145 meter hoge Latok I te proberen. Door het grote lawinegevaar konden ze echter niet beginnen. De berg, en in het bijzonder de noordwand, waarop al veel eersteklas alpinisten hun tanden stuk hadden gebeten, had opnieuw gewonnen.
-
Terug naar Pakistan
Tijdens hun acclimatisatie voor de gletsjer had het vierkoppige touwteam ook het eerste kamp van de Latok III op 5600 meter hoogte bereikt – toen een belangrijk stap in de richting van voldoende zelfvertrouwen voor het eigenlijke doel, de noordwand van de Latok I. Maar nadat het weer was omgeslagen en het risico onevenredig groot was geworden, was er geen sprake meer van de gletsjer of een beklimming van de Latok III. Ze moesten dus onverrichterzake terug.
Een ander doel in zicht
In de zomer van 2019 gingen Gietl, Huber en Boissenot weer naar Choktoi, maar nu zonder Treppte. Niet alleen het touwteam was iets anders, er was ook een ander doel. Ze lieten de gletsjer en de fascinerende noordwand van de Latok I achter zich en wilden in plaats daarvan de oostelijke buurman Latok III proberen – een goede mogelijkheid, want de eerste beklimming door Japanners was al 40 jaar geleden.
-
Simon bereikt zich voor op de Latok III
Volgens de filosofie van Simon Gietl is er maar één manier om een berg te beklimmen: de traditionele zekering met vrienden, wiggen en normale haken.
Maar zo zag het er aan het begin van de expeditie niet uit. Na ruim twee weken was alles klaar voor het grote avontuur. “Kortgezegd kon het weer niet mooier zijn. We hadden er enorm veel zin in om eindelijk van start te gaan”, vertelt de LOWA PRO-teamsporter enthousiast over het begin van de expeditie. Om middernacht, bij het licht van de hoofdlampen, ging het touwteam ingetogen vanuit het basiskamp op weg naar de toegang – maar niemand sprak op dat moment over de reden van de stilte. “We konden of wilden niet voelen dat het zo extreem warm was”, zo verklaart Simon de stemming. Toen ze bij de toegang alles voor het klimmen hadden voorbereid, hoorden ze het al: de eerste grote rotsval. Omdat het afgezien van de lichtstralen van de hoofdlampen nog aardedonker was, was het luide en onaangename geluid de enige aanwijzing: “Is het misschien te warm?” Maar dat kon of mocht niet. De motivatie was te groot om meteen weer terug te gaan. “We klommen verder, maar bij iedere stap herinnerde de zachte sneeuw ons eraan dat het gewoon te warm was. Toch kwamen we goed vooruit. Ik was gewoon blij om er weer te zijn. Op die berg die me zo veel geeft en die zo veel betekent”, vertelt Gietl over de reden om het weer te negeren. 100 meter! Zo veel verder is het touwteam gekomen in vergelijking met vorig jaar. “Toen vervolgens de zon opkwam, was het uit met de pret. We moesten accepteren dat ons gevoel ons al vanaf het begin niet had misleid. Het was gewoon te warm en bij zulke omstandigheden hadden we hier helemaal niets te zoeken”, moet de alpinist teleurgesteld toegeven.
-
Het touwteam wil het probleem met het weer niet toegeven
Nog vier weken
Gietl, Huber en Boissenot hadden nog vier weken om het nog een keer te proberen. Eigenlijk geen slechte situatie. Maar ook de volgende dagen zou er niets veranderen aan het mooie weer. “Op zijn laatst om 9 uur 's morgens begonnen de lawines en de steenslag. Daaraan zagen we keer op keer dat het zo geen zin had”, vertelt Simon Gietl. Ook de dagelijkse updates van het weerbericht gaven geen hoop. “We hoopten op goed nieuws, maar helaas werd het nog warmer. De nulgradengrens steeg tot 5800 meter. Bij de toegang en in het basiskamp was de temperatuur 's nachts op +8 graden blijven steken”, vertelt Gietl over de waanzinnige situatie. Ze hebben drie weken gewacht en gehoopt. Maar het weer wilde niet veranderen.
-
Een magische nacht komt tot een einde.
“We moesten ons realiseren dat het niet zo mocht zijn. Ook al is het moeilijk, er is één ding dat je moet leren in het leven: accepteer de dingen die je niet kunt veranderen. Het was ontzettend moeilijk om in te zien dat de expeditie voorbij was. Maar één ding heeft me veel geholpen: we zijn allemaal gezond en wel thuisgekomen en kunnen altijd nog weer terug!”
— Simon Gietl | LOWA PRO Team
De schoen
“De Maddox GTX LO is een lichte en supercomfortabele schoen om vanuit het basiskamp de omgeving te verkennen of fit te blijven.”
De feiten
- Duur:
- 8 weken
- Moeilijkheid:
- moeilijke omstandigheden
- Klimaat:
- Landklimaat