De Matterhorn van het Tiensjan­ge­bergte

In juli vliegen we eindelijk naar Kazachstan en na een kort accli­ma­ti­sa­tie­verblijf in het Karkara Base Camp op 2200 m gaan we de volgende dag per heli­kopter naar het eigenlijke Khan Tengri Base Camp op 4000 m hoogte. In het basiskamp ontmoeten we onze gids P.D. en andere aspi­ranten van over de hele wereld, in totaal ongeveer 20 berg­be­klimmers. Omdat we hier maar beperkt tijd hebben, beginnen we een dag na onze aankomst in het basiskamp met accli­ma­tiseren: Om te beginnen nemen we kamp 1 van de Khan Tengri.

Na onze eerste rustpauze gaan we op de Tsja­pa­jevpiek verder met onze accli­ma­tisatie. We kennen de route al, dus het bereiken van kamp 1 en 2 is nauwelijks een probleem. Ik voel alleen maar het gebrek aan hoog­te­aan­passing tijdens de nacht in kamp 2. Ondanks de macht van de berg bereiken we de top van de Tsjapajev op 6130 m, en we zijn blij met ons eerste succes: Mijn vrienden en bege­leiders Otto en Detlef zijn zelfs zo blij dat ze op de top op hun hoofd gaan staan. Na een korte pauze om te eten en drinken dalen we af naar kamp 2. Daar over­nachten we weer, en de dag erna keren we terug naar het basiskamp. Nu moeten we zoveel mogelijk herstellen, want de volgende keer gaan we op Khan Tengri richting kamp 3 en dan naar de top.

Na anderhalve week en drie excursies op de berg zijn we goed geac­cli­ma­tiseerd en we verheugen ons op de top. Op 2 augustus is het dan zo ver: we blijven tot na de lunch in het basiskamp en daarna klimmen we naar het bekende kamp 1, waar we over­nachten. Van daaruit beginnen we de volgende dag aan de klim naar kamp 2. We komen goed vooruit en we zijn goed voor­bereid, maar de weg is toch verschrik­kelijk vermoeiend en steil. In de vroege namiddag komen we aan bij het kamp en proberen we zoveel mogelijk te herstellen voor de topetappe van de volgende dag.

We wachten op de zon voordat we ons naar kamp 3 begeven. De klim­passages nemen onze adem weer weg. Helaas kunnen we op de top van de Tsjapajev niet veel zien, omdat het licht sneeuwt. Niemand van ons heeft echt zin om hier boven te blijven, dus we gaan meteen met een korte abseil over de berg­schrund verder naar kamp 3. We hebben in totaal 7 uur nodig voor de klim en afdaling, tot we in de middag van 5 augustus rond 15.00 uur het kamp bereiken en eerst onze tenten opzetten.

Klokslag middernacht eindigt onze bitterkoude nacht. In tegen­stelling tot de weers­ver­wachting, die voor de hele dag sneeuw heeft aange­kondigd, is het op de dag van onze topetappe kraak­helder. Het is naar schatting rond de min 20 graden Celsius en we moeten in beweging blijven om bevriezing te voorkomen.

Op de eerste redelijk vlakke plek op de route pauzeren we kort om wat te drinken en zien we nog twee tenten, samen­geperst op een oppervlak dat eruit ziet als 3 vierkante meter. De zon komt net op en we genieten van de aanblik van het ochtendrood boven het Tiensjan­ge­bergte. Het terrein blijft constant steil en we werken ons meter voor meter een weg omhoog. Toch voelt het alsof we in slak­kengang lopen en nooit zullen aankomen. Na ongeveer 6 uur bereiken we eindelijk de couloir die ons naar het bovenste deel van de top leidt. Hier gaat het nog één keer steil omhoog, voordat we bij het sneeuwveld van de top aankomen. Na in totaal 9 uur klimmen bereiken we, volledig uitgeput maar gelukkig, de top van de Khan Tengri op 7010 m.

Otto, Detlef, onze gids P.D. en ik zijn de eersten op de top en we zijn hier helemaal alleen. Daar maken we gebruik van. We maken een paar foto’s voordat we beginnen aan de terugweg. Die is bijna net zo vermoeiend als de beklimming. De zon komt er op een bepaald moment bij en het wordt ondraaglijk warm. We kunnen onze warme kleren maar gedeel­telijk uittrekken en ik kook in mijn geïso­leerde overbroek. Na in totaal 14 uur klimmen en afdalen zijn we eindelijk terug in kamp 3. We zijn blij met deze prachtige dag. We kunnen het nog niet echt begrijpen, maar we zijn echt daar boven geweest, op de top van de Khan Tengri. Als beloning zijn er de speciale 'Gipfel-gummi­bärle’: extra zure gummi­beertjes. Onze Duitse vrienden Thomas en Henk uit het basiskamp bereiken kamp 3 en willen morgen gaan klimmen. Wij kunnen nu al genieten van ons succes en vallen moe in onze slaap­zakken.

De volgende dag wordt nog een keer het uiterste van ons gevraagd. En als je denkt dat alle inspan­ningen voorbij zijn, vangt Mucha, de chef van het basiskamp, je voor je tent op en haalt de wodka-kirsch tevoor­schijn, door hem lief­kozend Mucha-martini genoemd. Een top als deze moet je goed vieren: sa sdorowje.